U większości chorych z problemami barku możliwe jest leczenie zachowawcze, czyli nieoperacyjne. U chorych, u których doszło do uszkodzeń mechanicznych leczenie nieoperacyjne polega na wytworzeniu pewnych mechanizmów zastępczych – inaczej mówiąc lekarz i pacjent akceptują nieznaczne uszkodzenia w stawie, ale mimo ich obecności możliwe jest przywrócenie prawidłowej funkcji barku – można przyjąć, że w niektórych sytuacjach bark może „wybaczyć” drobne uszkodzenia anatomiczne. U chorych, u których nie ma konkretnych uszkodzeń strukturalnych, ale doszło do zaburzenia funkcji barku, leczenie nieoperacyjne polega na przywróceniu prawidłowej funkcji. Leczenie zachowawcze to głównie rehabilitacja, która polega właśnie na przywróceniu funkcji i zmniejszeniu bólu barku. Dodatkowo można wspierać się lekami (doustnie lub w postaci iniekcji). Zwykle jest to stopniowy proces przywracania pacjenta do zdrowia – wiele elementów mechanicznych stawu musi ulec przebudowie (np. zmienione ścięgna w tendinopatii), zaś wytworzenie funkcjonalnych mechanizmów zastępczych również nie odbywa się szybko. Oznacza to, że bardzo ważne jest, aby rozumieć, że istotnym czynnikiem leczniczym jest czas.

Rehabilitacja barku