bark zamrożony

Bark "zamrożony" jest to pojęcie zdecydowanie zbyt często nadużywane i mylnie rozumiane przez pacjentów, lekarzy oraz fizjoterapeutów.

W rzeczywistości bark zamrożony to choroba polegająca na obkurczeniu torebki stawowej (inna nazwa to "obkurczające zapalenie torebki stawowej", czyli "capsulitis adhesiva"), z jej znacznym pogrubeniem, co powoduje zmniejszenie objętości stawu i znaczne ograniczenie ruchu w stawie ramienno-łopatkowym. Ograniczenie ruchu jest czynne i bierne, czyli chory ani samodzielnie, ani biernie przy pomocy lekarza lub terapeuty nie jest w stanie osiągnąć pełnego zakresu ruchu. Przyczyna tej dolegliwości jest nieznana, czasami bark zamrożony pojawia się wtórnie w wyniku urazów, unieruchomienia lub przebytych operacji w tej okolicy.

W pierwszej fazie choroby występują znaczne dolegliwości bólowe z postępującym zanikiem ruchomości, następnie (zwykle po kilku miesiącach) dolegliwości zmniejszają się lub ustępują, lecz ograniczenie zakresu ruchu nadal pozostaje. W tym momencie można rozpocząć delikatną rehabilitację, zawsze do granicy bólu, pamiętając jednocześnie o tym, że czas leczenia wynosi od roku do 2. lat. Istotne jest zrozumienie choroby i cierpliwość.

Wszelkie próby intensywnego, gwałtownego przyspieszenia naturalnego przebiegu choroby mogą skończyć się nawrotem dolegliwości bólowych i ponownym "zamrożeniem" stawu. W wyjątkowych przypadkach należy rozważyć leczenie operacyjne, czyli przecięcie torby stawowej podczas artroskopii, co powoduje uwolnienie stawu i przywraca ruch. Leczenie chirurgiczne powinno być zarezerwowane tylko dla chorych, u których długotrwała rehabilitacja nia przynosi efektów. Niezmiernie ważna jest ostrożna i delikatna rehabilitacja w okresie pooperacyjnym.