(greater tuberosity fractures)

Złamania guzka większego częściej występują u chorych w wieku średnim, w ok. 15-30% przypadków mogą występować jako uszkodzenia towarzyszące zwichnięciu przedniemu barku. Guzek większy kości ramiennej pełni bardzo ważną funkcję dla ruchomości barku, ponieważ jest miejscem przyczepu trzech ścięgien mięśni stożka rotatorów, w tym jedynych dwóch mięśni odpowiedzialnych za rotację zewnętrzną kończyny – mięśnia podgrzebieniowego i obłego mniejszego. Z tego powodu znaczne przemieszczenie złamania guzka większego lub jego niewłaściwa repozycja jest właściwie odpowiednikiem masywnego uszkodzenia stożka rotatorów.

Diagnostyka złamania guzka większego kości ramiennej

Podejrzewając złamanie guzka większego w badaniu klinicznym wykonuje się badania obrazowe: RTG barku, a w przypadku przemieszczenia – dodatkowo badanie tomografii komputerowej barku.

Leczenie złamania guzka większego kości ramiennej

Leczenie złamań stabilnych, czyli nieprzemieszczonych polega na typowym postępowaniu czynnościowym stosowanym w złamaniach końca bliższego kości ramiennej – unieruchomieniu kończyny w ortezie w rotacji neutralnej we wczesnym okresie po urazie. Po ustąpieniu ostrej fazy bólowej zdejmowanie ortezy umożliwia wprowadzenie delikatnych ćwiczeń.

Wskazania do leczenia operacyjnego stanowi przemieszczenie guzka większego. Wartości graniczne opisywane w literaturze jako wskazanie do operacji wynoszą od 2 mm do 10 mm w zależności od sposobu przemieszczenia odłamu, wieku i aktywności pacjenta oraz innych czynników związanych ze zdrowiem chorego. Stabilizacja złamania guzka większego może odbywać się pod kontrolą artroskopu, rzadziej potrzebne jest leczenie „na otwarto”. Do stabilizacji guzka większego wykorzystuje się zwykle śruby lub systemy kotwic z nićmi do mocowania ścięgien stożka rotatorów.