(tenis elbow)

Co to jest łokieć tenisisty?

Łokieć tenisisty to choroba, która polega na pojawianiu się drobnych uszkodzeń, czyli zmian degeneracyjnych w przyczepie ścięgna prostownika krótkiego nadgarstka do nadkłykcia bocznego kości ramiennej. Jest to choroba z grupy tendinopatii (czyli zmian związanych z zaburzeniami wewnętrznej budowy ścięgna) lub entezopatii (czyli zmian w okolicy przyczepu ścięgna do kości, czyli tzw. entezy).

Jakie są przyczyny łokcia tenisisty?

Przyczyn powstawania łokcia tenisisty jest wiele – uważa się, że powtarzające się przeciążenia i zużywanie ścięgna prowadzą do postawania drobnych zmian degeneracyjnych w przyczepie ścięgna do kości. Wszelkie procesy przeciążeniowe, ale również procesy związane z odżywianiem tkanek – czyli dna moczanowa, cukrzyca, nadciśnienie lub papierosy – mogą sprzyjać powstawaniu łokcia tenisisty.

Najczęstsze objawy łokcia tenisisty

Najczęstszym objawem łokcia tenisisty jest ból w okolicy bocznej łokcia, a dokładnie w okolicy nadkłykcia bocznego kości ramiennej. Ból pojawia się zwykle przy obciążeniu, zaciśnięciu ręki w pięść lub podczas wyprostu łokcia i nadgarstka. W bardziej nasilonej postaci mogą pojawiać się bóle spoczynkowe.

Jak wygląda diagnostyka łokcia tenisisty?

Diagnostyka łokcia tenisisty polega na badaniu klinicznym – ocenie bolesności i ruchomości łokcia. Diagnostyka obrazowa ma na celu wykluczenie innych problemów, które mogą być zlokalizowane w okolicy bocznej łokcia. Rutynowo wykonuje się badanie RTG łokcia w celu oceny kości oraz USG łokcia, aby ocenić stan tkanek miękkich, w tym ścięgien.

Leczenie łokcia tenisisty

Leczenie nieoperacyjne

Leczenie łokcia tenisisty jest zwykle nieoperacyjne. Istotnym elementem leczenia jest czas, gdyż konieczna jest przebudowa zmienionego ścięgna – ten proces może trwać nawet do 2 lat. W tym okresie stosuje się leki zmniejszające dolegliwości, zmniejszenie obciążenia kończyny oraz program rehabilitacyjny, który może łagodzić objawy i umożliwiać stopniowy powrót do aktywności. Jest to choroba bolesna, choć nie powodująca istotnego zagrożenia dla stawu. Istotna jest więc edukacja chorego, analiza aktywności sportowej, często modyfikacja tej aktywności. W przypadku bardzo nasilonych objawów rozważa się działania małoinwazyjne, a więc nakłucie przyczepu ścięgna igłą pod kontrolą USG – jest to tzw. procedura „barbotage”, której celem jest stworzenie drobnych uszkodzeń ścięgna, dzięki czemu proces tworzenia blizny, a więc przebudowy ścięgna mógłby przebiegać szybciej. Trwają badania naukowe, aby określić, czy procedurze nakłucia ścięgna powinno towarzyszyć podanie leków (np. leków steyrydowych) bądź substancji przyspieszających gojenie (np. osocza bogatopłytkowego). Procedurę „barbotage” wykonuje się rutynowo w gabinecie zabiegowym, bez specjalnego przygotowania, bowiem nie jest to zabieg operacyjny. Powrót do aktywności dnia codziennego następuje praktycznie natychmiast, zaś powrót do obciążania kończyny ma miejsce po zakończeniu procesu przebudowy ścięgna, a więc zwykle w okresie 6-12 tygodni od zabiegu.

Leczenie operacyjne

Leczenie operacyjne łokcia tenisisty stosuje się bardzo rzadko. Leczenie operacyjne polega na chirurgicznym zranieniu i oczyszczeniu powierzchni przyczepu uszkodzonego ścięgna, co może być wykonane zarówno na „otwarto” jak i techniką artroskopową.