Staw łopatkowo-ramienny, jako staw kulisty, o największej ruchomości, najczęściej ulega zwichnięciu lub podwichnięciu (potocznie nazywa się to "wypadaniem barku"). O ruchomości i jednocześnie stabilności stawu decyduje jego specyficzna budowa, na którą składają się elementy kostne: głowa kości ramiennej i panewka łopatki, charakterystyczny układ więzadłowy oraz otaczające staw mięśnie. Mięśnie odgrywają rolę stabilizatorów czynnych, natomiast stabilizatorami biernymi są elementy kostne i więzadłowe. Stąd przyczyną niestabilności stawu łopatkowo-ramiennego są zaburzenia anatomicznych stosunków kości tworzących staw i systemu więzadłowego, najczęściej wynikające z urazu.

Najczęstszym typem zwichnięcia stawu łopatkowo − ramiennego jest zwichnięcie przednie (gdy głowa kości ramiennej przemieszcza się do przodu od panewki łopatki).

Następstwami zwichnięcia przedniego barku są zwykle niestabilność i/lub dolegliwości bólowe, określane terminem "bark bolesny niestabilny". Leczenie jest zwykle operacyjne.

W chwili obecnej istnieją dwa główne sposoby leczenia niestabilności przedniej stawu łopatkowo − ramiennego:

1. stabilizacja kostna barku, odtwarzająca ubytek panewki w przypadku uszkodzeń kostnych − do niedawna stabilizacja kostna barku była operacją "na otwarto", obecnie wykonuje się ją artroskopowo;
2. rekonstrukcja tkanek miękkich pod kontrolą artroskopu w przypadku uszkodzeń więzadłowych.

W przypadku innych, rzadszych typów niestabilności stawu łopatkowo ramiennego terapię zaczyna się od rehabilitacji, a dopiero w przypadku jej niepowodzenia proponuje się leczenie operacyjne. Najważniejsze w przypadku niestabilności stawu łopatkowo-ramiennego jest odpowiednie rozpoznanie oraz właściwa kwalifikacja do leczenia rehabilitacyjnego bądź chirurgicznego.